Walang-wala kami noong Hunyo. Nagkasakit si Papa, napakaraming paper na isusulat, at kailangang mag-internet sa bahay para makapag-research. Kailangan ko ng laptop!!!!! Pero saan naman ako kukuha ng pera? Alanganamang humingi pa ako sa tatay ko, eh may sakit na nga siya. Wala na kaming maisip na ibang paraan...
Sasali ako sa Who Wants to be a Millionaire!
Ano nga naman bang mawawala? Magtetext lang at maghihintay ng resulta. Ika nga, walang nananalong hindi tumataya. Kaya nag-text ako sa 2256. Nagbabakasakali. Nagdarasal. Naghihintay nga lang ba ako sa wala? Baka naman mag-rely sila... Lumipas ang ilang linggo...
Nakatanggap ako ng text mula sa isang di-kilalang number. Pinapapunta ako sa TV5 office, dun sa Novaliches. Ako naman, di agad naniwala. Sinabi ko kay Mama at Papa, at pinapunta nila ako doon. Sumakit pa nga ang ulo ko dahil pinag-awayan pa nila kung tutuloy ba ako o hindi. Mahirap kasing magtiwala ang nanay ko. Baka text scam nga lang naman ito, at huhuthutan lang ako ng pamasahe. Dalawang araw nagmistulang Kongreso sa bahay namin sa kaakdebate naming tatlo kung tutuloy ba ako o hindi sa Novaliches, upang sumugal sa isang pagkakataong maaaring hindi na ulit dumating.
Matapos ang sigawan at diskusyon, tumuloy rin ako. First time kong pupunta sa lugar na nasa mas malayong hilaga kaysa UP Diliman. Naka smart-casual pa ako at may dalang papeles na animo'y maga-apply ng visa sa embassy. Umalis na ako ng bahay at sinimulan ang paglalakbay ko tungo sa limpak-limpak na salapi...
Audition
Audition
Matapos lamang ang dalawa't kalahating oras na biyahe ay nakarating ako sa TV5 Studios nang alas-nuwebe y medya nang umaga. Iginala ko ang aking paningin sa paligid at nakakita ako ng kumpol ng tao. Nakapila, may hinihintay. Ginamit ko ang SP method ng pakikiramdam upang malaman na ito nga ang pila para sa Who Wants. May apat na oras akong nakatanga sa maliit na shed kung saan nagsisiksikan ang may 150 na kalalakihan. Pinauna raw kasi sa exam ang mga babae kaya sa hapon pa kami. Iyon pala ang unang bahagi ng audition: ang written exam. Para kaming mga estudyanteng kakaba-kaba. Merong iba na may dalang mga reviewer, mga trivia books, at dyaryo (baka raw kasi magtanong ng current events). Nakatawag ng aking pansin ang isang mamang bungal na pinagititinginan ng ibang tao doon sa shed.
Ang madaldal na mamang bungal ay si Mang Rodrigo Lozon, alyas Drigo, na nauna nang sumali sa Talentadong Pinoy. "Binuhay niya ang katawang-lupa" ni Rosanna Roces sa kanyang mga rendisyon ng Ne-Yo songs with matching kwelang dance moves. Subalit noong araw na iyon ay mukha siyang genius. Game siyang nakikipag-usap sa ibang contestant, nagkukuwento ng kanyang mga karanasan bilang Professional Game Show Contestant. Hindi niya ipinagdadamot ang kanyang mga tips at kuwento tungkol sa kanyang pagpila sa ABS-CBN at sa TV5. Iyon ang unang pagkakataon kong makakita ng isang professional game show contestant. Kinabahan ako sa kanya dahil napakarami niyang alam na mga trivia na ibinubulalas niya sa kung sinumang handang makinig. Handang-handa siya dahil ikatlong pagkakataon na niyang mag-audition.
Tulad ng bida sa ating mga pelikula, mayroon ding mga miron itong si Manong Drigo, na kahati niya sa kanilang "secret reviewer". Wala silang kakaba-kaba sa katawan dahil alam na raw nila ang maaaring mga itanong. Napasali ako sa umpukan nina Manong Drigo. Inurirat nila ako: taga-saan ako, na kesyo ang bata ko pa raw, saan daw ako nag-aaral. Hindi naman ako nagtago sa kanila na sa DLSU ako nag-aaral. Ang reaksyon nila: Naku, kumpitensiya ito! Natawa na lang ako dahil alam kong hindi talaga ako handa sa exam. Hanggang sa mga panahong ito ay inaakala ko pa rin kasing biro lang ang lahat.
Si Mang Drigo at ang mga miron niya ang unang mga tauhang na-engkuwentro ko sa kuwentong ito.
Galing sa iba't ibang sulok ng Luzon ang mga nakasabay ko roon. May taga-Cavite, taga-Rizal, taga-Bulacan. Mayroon ding tumawid lang at nasa TV5 na. Si Mang Drigo, taga-Tondo. Lahat kami ay dinala sa Novaliches ng aming pagnanais na manalo ng kaunting salapi para mabili ang aming mga pangangailangan.
Habang lumalapit ang itinakdang oras para sa aming exam ay sumimbuyo ang aking kaba. Sayang naman kung magkakalat lang ako sa exam, pero paano namang hindi ako magkakalat eh hindi nga ako nakapag-review? May assignment pa nga ako na dapat gawin. At heto pa, nagmistulang Moises si Manong Guard na bumababa ng bundok Horeb para ibalita sa amin kung pwede na kaming pumasok. Siya ang ikalawang tauhan sa pulitika ng aking karanasan sa game show.
Dumating na ang oras na pinakahihintay. Pinapila na kami at pinapasok sa masikip na gate ng istasyon. Dama sa buong paligid ang tensyon, na pinalala pa ng amoy ng pintura. Nagtagal pa kami ng may isang oras sa anteroom ng exam venue dahil by batches daw ang exam.
Mga alas-dos nang hapon nang dalhin kami sa basement garage ng TV5. Akala ko kung ano na ang gagawin sa amin nang paupuin kami sa mga exam chair. Ipinamigay na ang questionnaires at ang application form. Tulad ng lahat ng kumpanya, may burukrasya rin ang game show. At ang unang mukha ng burukrasyang ito para sa akin ay isang baklaing mamang mukhang goon. Mayroon siyang dating na hindi ko maipaliwanag, pero natatagpuan lamang iyon sa mga empleyado ng malalaking TV station. Para bang may ere ang mga taong ito na hindi ko maipaliwanag.
Nagfill-up na kami ng form at kumuha na ako ng exam. Maaga kong natapos ang exam dahil hndi ko akaling medyo madali naman pala. Sa tantiya ko ay 80% ng Lasallians ay papasa. Sinuwerte akong nakapasa. Pati si Manong Drigo nakapasa rin. Parang bar exam ang atmosphere habang isa-isang tinatawag ang pangalan ng mga pumasa. Umuwi akong punung-puno ng pag-asa at pag-aabang sa text na darating daw sa loob ng limang araw.
Ang Relasyon ng mga Kapangyarihan sa Backstage ng Isang Game Show
Pagkatapos ng aking klase sa GOVESEA ay dumiretso ako dun sa Eurotel sa tapat ng SM North EDSA. Doon ko unang naka-engkwentro ang mga kasabayan ko sa taping (naubusan pa nga ako ng pagkain). Doon ko rin unang naka-engkwentro si Kuya (o Ate?) Allan. Isa siya sa mga galamay ng production team na umaasikaso sa mga contestant. Siya ang nagsasabi sa amin kung ano ang gagawin, saan uupo, saan pupunta, at iba pa. Kumbaga, sagot niya kami hanggang sa makarating kami sa studio.
Yung taping mismo ay ginanap sa isang studio sa may Cainta. Parang garahe lang ng trak ang lugar, na may magandang building sa harap. Pagpasok lang namin sa loob saka ko na-realize na studio nga iyon. Pinakain kami at binigyan ng 300 pesos na pamasahe pauwi (Feeling ko noon panalo na ako). Dumating ang wardrobe director ng show at kinilatis ang aming mga suot na damit. (Nga pala, pinagdala akmi ng extrang damit at may dress code na smart casual). May mga damit na rineject dahil pangit daw ang dating sa katawan. May nagmumukhang manang. Yung damit ko raw na striped polo ay magdudulot ng seizure sa mga bata pag napanood sa TV. Hindi pa man nagsisimula ang show ay binobomba na kami ng utos. Bawal ito, gawin mo yan, isuot mo 'to. May naka-ready pa silang plantsa in case raw na magusto ang mga damit namin. Nakalibre tuloy ako ng plantsa, sana dinala ko na rin ung bagong laba sa bahay. Censorship in the name of beauty. Noon ko unang napagtanto ang mga hirap ng pagsali sa game show. Kasi kailangan may taste ka sa fashion para hindi mahirapan sa iyo ang mga tao sa wardrobe (Binabati ko nga pala si Ate baklang nagmake-up sa akin. Sayang at hindi ko nasabi sa kanya na kamuha niya sa Arwind Santos. Binabanggit ko ito dahil napakaraming bakla doon sa set. Ang mundo ng telebisyon ay isang mundo kung saan tanggap ang lahat ng uri ng tao - girl, boy, bakla, tomboy, butiki, baboy. Basta makatutulong ka sa layunin ng pagpapataas ng ratings ay pasok ka. Lalo na ngayong patok ang mga bakla sa showbiz, ay ginagawa nila itong teritoryo kung saan sila ay tanggap para sa kanilang natatanging mga kakayahan).
Naramdaman ko rin na parang nagamit ako noong sumali ako sa Who Wants. Siguro lahat ng taong pinaghintay ng mahigit siyam na oras para sa maliit na tsansang manalo ng kaunting pera ay ganoon din ang nararamdaman. Pero wala rin naman kaming magagawa, kasi kusang-loob namin ang pagsali. At pianpirma pa kami ng waiver. Hindi ko na matandaan ang nilalaman noon, pero sa pangkalahatan, sinasabi doon na lahat ng footage na makukunan sa amin ay pagmamay-ari ng TV5 at hindi namin iyon pwedeng hingiin sa kanila o gamitin para sa sarili naming mga interes. Nakasaad din yata roon na wala kaming makukuhang talent fee... Basta ang natatandaan ko nung pinirmahan ko yung waiver ay nakaramdam ako ng kaba, na baka magkamali lang ako ng isang galaw ay ipakukulong na nila ako nang habang buhay. Napagtanto ko kung gaano kahirap kumita ng pera. Game show na nga ito eh...
Naalala ko rin yung ka-batch ko sa Fastest Finger na si Jeremiah. Nutrition major (ata?) siya sa UP Diliman. Mga alas-nuwebe y medya na nang gabi noon nang magkuwento siya na may exam sila kinabukasan nang araw na iyon at naiwan pa niya yung panlinis ng contact lenses niya. Gusto man niyang mag-backout na ay hindi niya magawa dahil masasayang ang kanyang oras at pagod. Ang lagay naming sampung contestant nang gabing iyon ay hindi talaga pang-contest. Doon ko napagtanto kung bakit wala pang hindi artistang nanalo sa game show na iyon. Lahat kasi ng na-review mo ay matutunaw sa pinaghalong kaba at puyat na mararamdaman mo habang inaantay mong sumalang kayo sa taping. Talagang nakasalalay sa mood ng direktor ang haba ng itatagal namin sa set.
Matapos ang 11 Oras... Tayo na raw... ANO?! TAPING na natin??!!
Mga alas-diyes nang gabi ng tawagin ang batch namin para sa taping. Ibang mukha naman ng burukrasyang media ang naroon - yung floor director. Mabait naman siya, pero isa pa rin siyang direktor. Kung makautos siya animo'y may-ari ng TV5 (iyon ata ang official attitude na ini-inculcate sa mga direktor). Pag-upo namin, sineminar niya kami ng things-you-do-not-do-in-front-of-the-camera at tsaka ng what-to-do-with-your prize. Doon ko natutuhang bawal pala magpakuya-kuyakoy sa harsp ng camera. Bawal ang malikot. Pag may nangati, huwag muna raw kamutin, atbp... At heto na... Dumating na si Bossing! (after 30 minutes) Amputi pala ni Vic Sotto sa personal. Mayroong aura si Bossing na maangas ang dating pero mabait naman. At ksali rin siya sa production team kasi minsan ino-overrule niya ang staff (Minsan lang naman). Eye opening experience talaga iyon para sa akin - first time kong makakita ng teleprompter, at first time kong nakita kung paanong nakagagawa ng mga set gamit lamang ang bakal at kahoy. Parang pag may taong tumalon sa set namin ay guguho na iyon. Rinolyo na ang camera. Tapos Fastest Finger First. Ayusin daw sa tamang order ang title ng pelikula. Game. Pinindot ko: Pirates-Of-The-Caribbean. Tapos na ang round. Inannounce na ni Bossing. At ang pinakamabilis ay si-------------- ... AKO! Tumayo ako mula sa aking kinauupuan sa paraang chinoreograph namin kanina. Kinamayan ako ni Bossing at ibinuko on national TV na may collection ako ng bus ticket (Nga pala, ang mga tulad kong boring ang buhay ay mahihirapan sa parteng ito. Kailangan kasi mayroong kakaibang katangian ang buhay mo na mapag-uusapan niyo ni Bosing. Kasama yan sa mga tanong sa interview). Natapos ang taping nang mga ala-una nang madaling araw. At may sure 10,000 na ako. Pero naubusan ako ng time at sa next taping day na namin itutuloy ang round ko.
Katakut-takot na malas ang inabot ko sa sumunod na taping. Umulan nang pagka-lakas-lakas. Bumaha sa Marcos Highway at nang dumating ako sa studio ay basa pati medyas ko. Hindi nakarating ang mga magulang ko kaya binigyan ako ng staff ng "instant kamag-anak" kung baka-sakali ay kailanganin ng script. Tapos dun sa huling tanong ay narinig ko ang mga miron sa audiencce na bumubulong C... C... Kaya imbis na sundin ko ang hula ni Ate sa Phone-a-Friend ay naniwala ako sa mga miron. Ayun, umuwi akong may 150,000 pesos. Hindi na masama.
Ang una kong Pagsabak sa Acting (Also Starring: Ang Tatay Ko)
Dahil carry-over contestant ako, ginawan ako ng 30-second teaser para sa susunod na episode. Biglang may nag-text sa aking taga TV5 na kailangan ko raw maghanda para sa isang taping. Hindi pa nila makita yung lugar namin dahil napakalayo raw ng Paranaque. Pagdating naman nila, ay kung anik-anik ang pinagawa sa amin. Bukod sa stock interview, pinaglakad rin kami ng tatay ko sa kalsada sa tapat ng bahay namin nang magkaakbay. Ang awkward, kasi hindi naman naming ginagawa iyon. Umarte rin kaming nagri-review at nagbabasa at nagko-computer. Nakiusap pa nga yung staff dun sa may-ari ng suki kong computer shop kung pwede ba silang mag-taping doon. Mula noon ay nahiya na akong bumalik doon. Mabuti na lang nanalo ako ng computer at hindi ko na kinailangan pang bumalik doon. Oh, ratings na makapangyarihan, gagawin ang lahat tumaas ka lamang!
Sino ang tunay na Bossing?
Sa karanasan ko sa Who Wants, napagtanto ko ang isang bagay na matagal nang alam mg media theorists - na ang tao sa telebisyon ay kasangkapan lamang. Kasangkapan lamang sila sa pagbibigay-aliw sa madlang nanonood. Ang staff, ang mga contestant, ang mga professional contestant, ang mga professional na baklang tagasigaw ng BALATO!!!; si Manong Guard, si kuya Allan, si Bossing, at ako - lahat kami ay nagtatrabaho lang. Kung tutuusin, ang mga game show ay negosyo lang. Ang tunay na bossing sa larangang ito ay ratings, advertisements, at kita. Subalit anong magagawa ko? Nakinabang naman ako eh. Nakinanabang kaming lahat, kahit yung mga 300 pesos lang ang natanggap. At least hindi ako nagmacho-dance habang umiiyak. Nagamit ko yung stock knowledge ko para makahinga kami nang bahagya sa gastos. At nakabili naman ako ng laptop. Pero sa bandang huli, kaming lahat ay nakasapakat sa pulitika ng "Invisible Hand".
Naramdaman ko rin na parang nagamit ako noong sumali ako sa Who Wants. Siguro lahat ng taong pinaghintay ng mahigit siyam na oras para sa maliit na tsansang manalo ng kaunting pera ay ganoon din ang nararamdaman. Pero wala rin naman kaming magagawa, kasi kusang-loob namin ang pagsali. At pianpirma pa kami ng waiver. Hindi ko na matandaan ang nilalaman noon, pero sa pangkalahatan, sinasabi doon na lahat ng footage na makukunan sa amin ay pagmamay-ari ng TV5 at hindi namin iyon pwedeng hingiin sa kanila o gamitin para sa sarili naming mga interes. Nakasaad din yata roon na wala kaming makukuhang talent fee... Basta ang natatandaan ko nung pinirmahan ko yung waiver ay nakaramdam ako ng kaba, na baka magkamali lang ako ng isang galaw ay ipakukulong na nila ako nang habang buhay. Napagtanto ko kung gaano kahirap kumita ng pera. Game show na nga ito eh...
Naalala ko rin yung ka-batch ko sa Fastest Finger na si Jeremiah. Nutrition major (ata?) siya sa UP Diliman. Mga alas-nuwebe y medya na nang gabi noon nang magkuwento siya na may exam sila kinabukasan nang araw na iyon at naiwan pa niya yung panlinis ng contact lenses niya. Gusto man niyang mag-backout na ay hindi niya magawa dahil masasayang ang kanyang oras at pagod. Ang lagay naming sampung contestant nang gabing iyon ay hindi talaga pang-contest. Doon ko napagtanto kung bakit wala pang hindi artistang nanalo sa game show na iyon. Lahat kasi ng na-review mo ay matutunaw sa pinaghalong kaba at puyat na mararamdaman mo habang inaantay mong sumalang kayo sa taping. Talagang nakasalalay sa mood ng direktor ang haba ng itatagal namin sa set.
Matapos ang 11 Oras... Tayo na raw... ANO?! TAPING na natin??!!
Mga alas-diyes nang gabi ng tawagin ang batch namin para sa taping. Ibang mukha naman ng burukrasyang media ang naroon - yung floor director. Mabait naman siya, pero isa pa rin siyang direktor. Kung makautos siya animo'y may-ari ng TV5 (iyon ata ang official attitude na ini-inculcate sa mga direktor). Pag-upo namin, sineminar niya kami ng things-you-do-not-do-in-front-of-the-camera at tsaka ng what-to-do-with-your prize. Doon ko natutuhang bawal pala magpakuya-kuyakoy sa harsp ng camera. Bawal ang malikot. Pag may nangati, huwag muna raw kamutin, atbp... At heto na... Dumating na si Bossing! (after 30 minutes) Amputi pala ni Vic Sotto sa personal. Mayroong aura si Bossing na maangas ang dating pero mabait naman. At ksali rin siya sa production team kasi minsan ino-overrule niya ang staff (Minsan lang naman). Eye opening experience talaga iyon para sa akin - first time kong makakita ng teleprompter, at first time kong nakita kung paanong nakagagawa ng mga set gamit lamang ang bakal at kahoy. Parang pag may taong tumalon sa set namin ay guguho na iyon. Rinolyo na ang camera. Tapos Fastest Finger First. Ayusin daw sa tamang order ang title ng pelikula. Game. Pinindot ko: Pirates-Of-The-Caribbean. Tapos na ang round. Inannounce na ni Bossing. At ang pinakamabilis ay si-------------- ... AKO! Tumayo ako mula sa aking kinauupuan sa paraang chinoreograph namin kanina. Kinamayan ako ni Bossing at ibinuko on national TV na may collection ako ng bus ticket (Nga pala, ang mga tulad kong boring ang buhay ay mahihirapan sa parteng ito. Kailangan kasi mayroong kakaibang katangian ang buhay mo na mapag-uusapan niyo ni Bosing. Kasama yan sa mga tanong sa interview). Natapos ang taping nang mga ala-una nang madaling araw. At may sure 10,000 na ako. Pero naubusan ako ng time at sa next taping day na namin itutuloy ang round ko.
Katakut-takot na malas ang inabot ko sa sumunod na taping. Umulan nang pagka-lakas-lakas. Bumaha sa Marcos Highway at nang dumating ako sa studio ay basa pati medyas ko. Hindi nakarating ang mga magulang ko kaya binigyan ako ng staff ng "instant kamag-anak" kung baka-sakali ay kailanganin ng script. Tapos dun sa huling tanong ay narinig ko ang mga miron sa audiencce na bumubulong C... C... Kaya imbis na sundin ko ang hula ni Ate sa Phone-a-Friend ay naniwala ako sa mga miron. Ayun, umuwi akong may 150,000 pesos. Hindi na masama.
Ang una kong Pagsabak sa Acting (Also Starring: Ang Tatay Ko)
Dahil carry-over contestant ako, ginawan ako ng 30-second teaser para sa susunod na episode. Biglang may nag-text sa aking taga TV5 na kailangan ko raw maghanda para sa isang taping. Hindi pa nila makita yung lugar namin dahil napakalayo raw ng Paranaque. Pagdating naman nila, ay kung anik-anik ang pinagawa sa amin. Bukod sa stock interview, pinaglakad rin kami ng tatay ko sa kalsada sa tapat ng bahay namin nang magkaakbay. Ang awkward, kasi hindi naman naming ginagawa iyon. Umarte rin kaming nagri-review at nagbabasa at nagko-computer. Nakiusap pa nga yung staff dun sa may-ari ng suki kong computer shop kung pwede ba silang mag-taping doon. Mula noon ay nahiya na akong bumalik doon. Mabuti na lang nanalo ako ng computer at hindi ko na kinailangan pang bumalik doon. Oh, ratings na makapangyarihan, gagawin ang lahat tumaas ka lamang!
Sino ang tunay na Bossing?
Sa karanasan ko sa Who Wants, napagtanto ko ang isang bagay na matagal nang alam mg media theorists - na ang tao sa telebisyon ay kasangkapan lamang. Kasangkapan lamang sila sa pagbibigay-aliw sa madlang nanonood. Ang staff, ang mga contestant, ang mga professional contestant, ang mga professional na baklang tagasigaw ng BALATO!!!; si Manong Guard, si kuya Allan, si Bossing, at ako - lahat kami ay nagtatrabaho lang. Kung tutuusin, ang mga game show ay negosyo lang. Ang tunay na bossing sa larangang ito ay ratings, advertisements, at kita. Subalit anong magagawa ko? Nakinabang naman ako eh. Nakinanabang kaming lahat, kahit yung mga 300 pesos lang ang natanggap. At least hindi ako nagmacho-dance habang umiiyak. Nagamit ko yung stock knowledge ko para makahinga kami nang bahagya sa gastos. At nakabili naman ako ng laptop. Pero sa bandang huli, kaming lahat ay nakasapakat sa pulitika ng "Invisible Hand".
Hello po. Nag-audtion po ako last week, August 25,2013 po. Nakapasok po ako sa TOP 10, ininterview at sinabing tatawagan po ako 2-3 weeks after. Ang problema po, yung number na ibinigay ko hindi na po siya gumagana ngayon dahil NAHOLDAP po ako, kanina lang po, yung phone ko nakuha at iyon ang number na alam ng Who wants to be a millionaire. Nagwoworry po ako baka po kasi sakaling matanggap ako, di po ako mainform kasi nga po wala na yung number ko na binigay ko nung audition. So EMAIL address nalang po yung nasa kanila. Tanong lang po kung nagee-mail po ba ang staff ng WTBAM kung pasok ka na po o sa phone lang po talaga? Tsaka po yung isang staff na nag-interview po sa akin ay kinuha niya ang number ko (same number na naholdap) pero yung sa iba po hindi naman daw po kinuha. Ano po kaya ang ibig sabihin nun? SAYANG po kasi talaga :'( Sana po makasagot kayo, SALAMAT PO.
ReplyDelete